KIZIL BAYRAK SİYAH SANCAK

NAFİ ÇAĞLAR

Üyelik Girişi
NAFİ ÇAĞLAR - Kişisel
Ürün ve Hizmetler
Site Haritası
Takvim
BİZ NE İDİK
BİZ NE İDİK

Tanrı Dağları'ndan düze indik.
Bozkırlarda ata bindik.
Ne Moğol idik, ne Çin'dik...
Biz; Bilge Han, Kültiğin'dik...

Dinlemez idik Hindu'yu, Persi.
Çekinirdi, Moğol'u Rusu.
Sedleri aşardı akıncı hırsı.
Biz; Mete, Teoman idik...

Altaylar'da at koştururduk.
At nallarıyla su coştururduk.
Ne dinlenir, ne boş dururduk.
Biz; Oğuz, Kara Han idik...

Issık'ta su içer idik.
Sir-Derya'ya geçer idik.
At üstünde uçar idik.
Biz; Salur Han, biz Kazan idik..

Karabaş koçu 'yeni yıl' sayardık.
Üstüne onbir ongun koyardık.
At koşumuyla kültür yayardık.
Biz 'uygar' biz yaman idik..

Bizimdi; bütün Asya'nın içi.
Meskenimizdi; Pekin, Urumçi.
Karşı koyamazdı Mançur'u, Çin'i.
Biz 'hükümdar' biz 'han' idik...
 

Nafi Çağlar Mihmadlı

NE DİYE

NE DİYE

Bizans'a dayandı Çağrı komutan.
'Baş Emir' oldu Tuğrul Sultan.
Boy boy biz olduk Müslüman,
Alemdarlık bize gelsin diye...

Fırat' buraktık biz Kılıç Arslan'ı.
Diyojen'e gönderdik Alp Arslan'ı.
Anadolu'ya saldık Şah Süleyman'ı,
Anadolu da bizim olsun diye...

Paşalar atadık Sırbistan'a.
Donanma yolladık Hindistan'a.
Yollar açtırdık biz Arabistan'a,
Onlara da kader gülsün diye...

Bir 'il' eyledik biz Mısır'ı.
Adalette etmedik kusuru.
O zaman gördüler altın asrı,
Onlar da Türk'ü bilsin diye..

Afrika'da gezdirdik Barbaros'u.
Şimalde Baltık'a tıktık Rus'u.
Bize dayanmadı Frenk-Slav ordusu,
Dünyalar da bizi bilsin diye..

El birliği etti tüm İtilafı.
Yanlarındaydı, Hindu'su, Anzak'ı, safı.
Onlara gösterdik ettikleri gafı,
Türkiye'miz payidar kalsın diye...
 

Nafi Çağlar Hacıömeroğlu

 

FRENK'E ÇEYREK KALA

FRENK'E ÇEYREK KALA

 Altaylar’dan bir çıktık ki yola,
Bindik atlara, sürdük dört nala,
Durduk, Horasan’da verdik mola,
Şanlı Malazgirt’e çeyrek kala…

Talas’ta tanıdık o Osman’ı,
Otlak eyledik Dandanekan’ı,
Bağdat’ta, biz devraldık İslamı,
Anadolu’muza çeyrek kala…

Ordu sürdük Sina’ya, Kudüs’e,
Pes etmedik haçlıya, Bizans’a,
İşi bırakmadık öyle şansa,
Söğüt İli’mize çeyrek kala…

Doğudan girdik Anadolu’ya,
Kayıkla geçtik Gelibolu’ya,
Edirne’den vardık Niğbolu’ya,
İstanbul’umuza çeyrek kala…

İstanbul’ suz Büyük Hanlık yarım,
Bir hücum eyledi ki Yıldırım,
Fatih ile tamam oldu durum,
Roma, Viyana’ya çeyrek kala…

Sıkı kuşattı Kara Mustafa,
Korkuyla titredi, hep Avrupa,
O Giray düşürdü, o’nu gafa,
Frenk İlleri’ne çeyrek kala…


’Batur Nafiz Tançağlar’
Nafi Çağlar Hacıömerli
12 Mayıs 1995-Batıkent/Ankara

 

ÇOBAN

ÇOBAN

 

ÇOBAN*

Kalmamış bu oymağın çoban*ı.
Elbet bir kısmı görür çabanı…
Bir gün sana bıkkınlık gelirse,
Hatırla, ağa ve bey babanı…

Bu soy; elbet tükenmez ve bitmez.
Yok olmaz, kaybolmaz ve de yitmez…
Lakin bu işler çobansız gitmez,
Senden başkası bunları gütmez…

Fakat, bir çoban bu soya yetmez…
Kimlik ise, bunlara fark etmez…
Nafiz bir yola baş koyduğunda,
Kesinlikle o yoldan çark etmez…




24 Ekim 2009 C.tesi 23:13
Güneşli / Bağcılar / İstanbul



Batur Nafiz TANÇAĞLAR " Nafi Çağlar Budunlu "


* Çoban ; Mahmatlı Dernek Başkanı Nafi Çağlar Budunlu

BATUR

BATUR


BATUR*


Ne gezersin İstanbul’larda Batur?
Sana engel mi ki, etraftaki sur?
Kendine dön; tekrar yumruğunu vur…
Eski yıllara yeniden düşler kur…

Hala buralarda mısın sen Batur?
Git; "Gazi" ili**ne çadırını kur…
Ağır ol; geç oymağın başında dur…
Gir; adam gibi otağ***ına otur…




24 Ekim 2009 Ctesi 22:20
Güneşli/Bağcılar/İstanbul



Batur Nafiz TANÇAĞLAR
" Nafi Çağlar Budunlu "


* Batur ; Nafi Çağlar Budunlu
** Gazi İl ; Gaziantep
*** Otağ ; Bey çadırı

YALNIZ KURT VE ÇAKAL SÜRÜSÜ

YALNIZ KURT VE ÇAKAL SÜRÜSÜ



Bir yalnız kurttu, kendini adamıştı halka,
Etrafındaki ihanetler halka, halka,
Gene de hayatı sürüp gidiyordu,
Sürünerek, debelenerek, düşe kalka…

Durup ta bakmadı kalıbına, yaşına,
Tuz da atmamıştı ekmeğine, aşına,
Bu feleğe ne saflıklar ederken,
Felek, neler getirmedi ki başına…

Dünyalar sığmazdı, hayaline, düşüne,
Girmek istedi, eşsiz halkı(!)nın düşüne,
Gün geldi, yaktılar bağrını zavallının,
Küçük dilini yuttu, düşüne, düşüne…

Ne de güvenmişti, kendince yoldaşı(!)na
Hep onları dikmişti, köşelere, yol başına,
Melül gözlerinin perdesi açıldı önce,
Sonra, o gözleri ki; döndü fal taşına…

Korkmadı çevirdi sırtını eşi(!)ne, dostu(!)na,
Kimler göz dikmedi ki, hayatının kastına,
Art arda yedi sırtına kahpe hançerleri,
Sonra, küller değmez oldu o postuna…

Günleri güzelken, diyecek yoktu şanına,
Evvel akrabalar koşar gelirdi yanına,
Yerde; akrepler, tilkiler, sürüngenler,
Sonra gökte; akbabalar girdi kanına…

Nice hain, nice kansızlar vardı,
Etrafını kuçular, bocu köpekler sardı,
Zamane meydanında çakallar cirit atarken,
Benim soylu kurduma inleri bile dardı…

Karşısına geldiler de dost gibi durdular,
Akıl almaz dümenler, tuzaklar kurdular,
Kancık yılışmalarla ayağına dolandılar,
Her dönüşte sırtına nice darbeler vurdular…

Yol alamadı, gelen vurdu, giden vurdu,
Şöyle yere sağlam bastı, öylece durdu,
İyi düşündü, kendi kendine sordu,
Çakallara boğduruyorlardı kurdu…

Ademoğlu bu; varsın aşağılık olsun,
Yıkılsın bu haller, beylik, ağalık olsun,
Bir yer beğen, yalnız ve asil kurdum,
Başı yüce, hem dumanlık, dağlık olsun…




’Batur Nafiz Tançağlar’
Nafi Çağlar Hacıömerli
30 Ocak 2003-Karşıyaka
Şehitkamil / Gaziantep


SOMA'DA YANDILAR
SOMA’DA YANDILAR

SOMA’DA YANDILAR

Neçe canlar yandı bu Soma’da,
Sanmayın, yanıp gittiler sobada,
Allah düşmana bile vermesin,
Ölenler öldü, kalanlar komada...

Payını da aldı Kırkağaç, Akhisar,
Yaralı çok, yüzlerce de ölü var,
Yakınları darmadağın olmuş, Gel bu yarayı sarabilirsen sar...

Korkulu yürekler gürp gürp atıyor,
Soğuk depolarda naaşlar yatıyor,
Kapılardan birer birer verilen,
Tabutlarda ne umutlar batıyor...

Yandılar, Soma’da yandılar,
Ekmeklerini kömüre bandılar.
Evlerinden tebessümle çıktılar,
Tekrar geri döneriz sandılar.
Yandılar, Soma’da yandılar...


Nafi ÇAĞLAR
Batur Nafiz Tançağlar
15 Mayıs 2014 Perş. 20:20
Nafi Çağlar Kısa Film
BİZİM ELLER / Karayusuflu Köyü

Küçük Hacı Ağa



KÜÇÜK HACI AĞA / KÜÇÜK HACI KİYA


Bir güz ayında bir kuşluk vaktiydi. Karayusuflu köyünün bir bağırmalık doğusunda, Kaplanlı adıyla bilinen fıstık tarlasının hemen yanında, Karataş denilen dar bir alanda, çalılıklardan ve bazıları bir araba büyüklüğünde kayalardan oluşan bu yerde, küçük oğlu Cemal’e vada ettikten sonra kır atına atladı. Gözünü sevdiğim, atalarımızın dediği gibi "deh edemeden giden at " misaline uygun olan at, daha deh demeden, ön ayaklarını havaya kaldırdı, havada önca sağ ayağını sonra ve sol ayağını ileri uzatırken sağ ayağını geriye çekerek havada bir an asılı kaldı ve bağırırcasına kişneyerek ileri atıldı. Yaklaşık bir kuşun atımlık ileride Adatepe’yi aşmakta olan kafileyi bir an önce yakalamak istercesine acele etti.At, Hacı Ağa’yı daha Tandırcık’a varmadan kafilesine yetiştirdi. Hacı Ağa yaklaşık kırk kişiden olan kafilesinin başına geçti. Atlar besili ve dinçti, sürücüler, hevesli ve gençti.Kafile başı Hacı Ağa, ortadan uzun boylu, geniş omuzlu, iri yapılı, güçlü, kuvvetli, yüzü güzel ve yakışıklı bir adamdı. Boyu, posu ve gözelliği bir alemde söylenirdi. Yiğitti ve gözü pekti. Korkusuzdu ve arkadaş canlısıydı. Kısa sürede, Bakıca, Lolacık ve Halilbaş köylerini geçerek, bir saate kalmadan Karayokuş’u tırmandılar ve Karakuyu’yu geçtiler. Güngürge’nin altındaki suluktan birer su içtiler. Atlarını da suladılar ve durmadılar. Bir dört nal daha yaparak Bedirköy Hanı’na vardılar. Yola çıkaları iki saati geçmişti. Atlarını soluklandırmak için biraz durmaya karar verdiler. Bu arada, hancıdan çay istediler. Yaklaşık yarım saatlik soluklanmadan sonra, atlandılar. Bu sefer atları fazla süremediler. Çünkü yokuş tırmanmaya başladılar. Yarım saat sonra yokuş iyice dikleşmeye başladı. Güneş tam tepenen vuruyordu. Bir yarım saat kadar daha gittiklerinde artık susamaya ve atların da yorgunluk hissetmeye başladığını fark ettiler. Zaten suluğa da gelmişlerdi. Bu suluk, Hacı Ömer Ağa tarafından hacca giderken, hayrat olsun diye yaptırılmıştı. Bu nedenle Hacı Ömer Suluğu denilmekteydi. Hacı Ömer , Küçük Hacı Ağa’nın dedesi olan Büyük Hacı Ağa’nın dedesiydi. Burada, atları sulayıp su içip, serinledikten sonra, yokuş tırmanmaya devam ettiler. Yarım saat sonra Güreniz Dağı’nın üstüne çıktılar. Sağ ötede (güney batıda) Antep görünüyordu. Bu nedenle buraya Antep Gösteren denmekteydi. Hacı Ağa ve arkadaşları, güneye yöneldiler, Antep’in doğusunda Urumevlek köyünden geçtiler ve Nurgana’ya vardılar. Sacı Çay’ında atlarını suladılar ve serinlettiler. Oğuzeli’ne uğramadılar, kenardan geçtiler. Zamhalı’dan Barak Ovası’na daldılar. Tilbaşar Kales’inin doğusundan geçerek, Tilsevet’ten ve daha bir çok köyden geçerek gün batarken Alagöz’e vardılar...
Bundan sonrasını ;
Küçük Hacı Ağa’nın küçük kardeşi Deli Memed’den dinleyelim...
--- Hiç unutmuyorum. İyi, asil bir gır atı vardı. Suriye taraflarında büyük bir ağa hediye etmiş ona. Orda da çok hatırı sayılırmış. Hacı Ağam o ata bindiği zaman çok heybetli dururdu. Çok cesur, çok yiğitti.Yiğitliğini bir alem bilir ve
anlatırdı.Benim diyen ağaların beli kırılırdı.Bu nedenle ona düşman olan ağalar karşısına direk çıkamazlardı. Bir defa Hacı Ağam köyün altındaki bizim tarlada çağılın (taş yığını) üstünde dururken Karacaoğlan Höbürü tarafından ateş ettiler, fakat vuramadılar. Daha Sonra öğrendik ki; sıkan adam bir ağa tarafından kiralanmış bir eşkiyaymış. Bu ağanın kim olduğunu kesin ispatlayamadık. Şüphelendiğimiz olduysa da kesinleştiremediğimiz için olayın peşini bıraktık. Ağam zaten bir gecede iki üç kez yer değiştirdi. Çok tecrübeli ve akıllıydı.Cüsseli güçlü bir adamdı.Çok ta yakışıklıydı. Bir etrafta söylenirdi. Atı da onu çok güzel gösterirdi. Zaten at başkasını da bindirmezdi..Hacı Ağam üstüne biner binmez şahlanır dörtnala kalkardı. Ağamın bile gücü zor yeterdi. Bu atın asilliğini daha sonra çok daha iyi anladık. Bir akşam üstüydü. Güneş daha yeni batıyordu. Biz dağda işimizi bitirmiştik. Köye doğru geliyorduk, Köye yaklaşmıştık. Köyde bir gürültü patırtı koptuğunu duyduk. Geldiğimizde avratların saçını başını yolduğunu ve ağladığını gördük. Gır at köye gelmişti. Üstünde Hacı Ağam yoktu. Gır atı ilk geldiği anı görenler olmuş. Bizim büyük evin kapısına gelmiş, üstünde harallar (büyük çuvallar) olduğu için hayada (bahçe) girememiş. Ön ayaklarının üzerine şahlanmış. Acı acı kişnemiş. Ön ayaklarıyla hayadın kapısını açmış ve durmadan vurmuş kapıya. Hem kişnemesiyle hem de toynaklarıyla kapıya tak tak vurarak bir Şeyler anlatmak istiyormuş. Konuşurmuş gibi kişniyor ve bir taraftan da büyük evin kapısına bakıyormuş. Bundan sonrasını ben de gördüm ve yaşadım. At kan ter içindeydi. Bir sağında bir
solunda İki haral vardı. Bu haralların birinde tütün diğerinde desteler halinde tütün kağıdı vardı. Bunlar Suriye’den Kaçak getiriliyordu. O asil at onca yolu bu yükle gelmişti. At bizi görünce kişnemesini bağırma şeklinden değil de konuşma şekline döndürmüştü sanki. Yanına geldiğimizde burnunu bize sürterek hıhıhı hıhıhı diyor ve durmadan tekrar ediyordu. Acı
çekercesine kafasını sağa sola çeviriyordu. Atın ne demek istediğini üstünden yükü indirince çok daha iyi anladık.Biz atın üzerinden haralları indirir indirmez, at hıhıhı hıhıhı diyerek burnunu bize bir kez daha sürttü. Kafasını bir daha çevirdi. Geriye döndü ve şaha kalkarak
aynı anda bir çığlık atarcasına kişnedi.Hahhiiiii… Antep tarafına yönelerek koşmaya başladı. Önce ne yapacağımızı şaşırdık ve donduk, kaldık. Böyle bir hareketi beklemiyorduk. At karşı yamaca geçip geri dönüp bize bakınca kendimize geldik. At arkasından gelmemizi istiyordu. Hemen atlara binerek üç atlı peşine düştük. Biz atları dört nala koşturuyor, yetişemiyorduk. At Kerseak’ı aştı. Onu gözden kaybettik. Biz Kersaek’a varınca devamı düz olduğu için Çoban Galası Yanında (Çoban Kalesi civarında ) gidiyor olduğunu gördük. Bundan sonra işimiz biraz olsun kolaylaşacaktı. Çünkü hiç olmazsa Antep’e kadar hangi yolu takip edeceğimizi anlamış olduk. Fakat bir süre sonra buna da gerek olmadığını anlayınca şaşkınlığımız bir kez daha arttı. Biz Çoban Galasına vardığımızda, atın Büyük Dere’den yankılanan kişnemesini duyduk. Büyük Dere bir vadiydi. Akşam karanlığında atın can havliyle (canının acısıyla) kişnemesi kayalıklardan yankılanınca ürperdik. Gündüz vaktinde bile adamı bağırtarak kessen kimse duymaz. İşte böyle bir derenin içinden geçerken kişneyen at bizlere yerini salık veriyordu. Bu da akşam karanlığında çok korkunç oluyordu.Biz Büyük Dere’ye indiğimizde at Büyük Dere’yi geçmiş ve
Büyük Düz’e Çıkmıştı. Büyük Düz biraz genişti. Bu nedenle biz de Büyük Düz’e çıktığımızda atı uzaktan görebiliyorduk. Aslında at beyaz olmasa asla göremezdik. Tam bu anda at yine acı acı kişnedi. Hahiiiii…Atın ses şeklinden geriye dönüp kişnediğini fark edebiliyorduk. Bu duruma bir kez daha şaşırdık ve bir taraftan da biraz daha rahatladık. Çünkü at, aramız açıldığı zaman yavaşlıyordu. Hem kişneyerek yerini belli ediyor hem de
geriye bakarak Bizi takip ediyordu. Yoksa bizim atların ona ulaşmasının mümkünü yok. O yorgun halinde onca yükle o yolu gelmiş ve tekrar geri dönmüştü ve Biz bu durumda bile ona yetişemiyorduk. Biz Büyük Düz’ün ortasına vardığımızda atın kişneme sesi Bozatlı’dan geliyordu…Orguca Beleni’nin Orguca köyünün şarkından geçtik, Çaykuyu’ya vardık. Oradan sonra Ferizli’yi de geçtimizde dereye indik ve sonra dik yokuşu tırmanmaya Başladık. Yaklaşık iki buçuk saattir yoldaydık. İyice yorulmuştuk. Önümüze çıkan yokuşta iyice yavaşladık. At da yavaşlamıştı emme bir türlü durmuyordu. Güngürge’ye çıktığımızda hem yokuş bitmişti.Hem de kara taşlık olan yerler bitmişti. Artık bundan sonrası Antep’e hatta Suriye’ye kadar düzlük ve tarlalıktı. At yine
hızlanmaya başladı.At acılı ve aceleciydi. Bereket versin ay doğmuştu. Bir sonraki köy Bedirköy’dü. Orda yolcular için han vardı. Yatacak değildik atlarımız Susuzluktan kırılacaktı. At Bedirköy’e girmedi. Köyün dışından yoluna devam etti. Biz de duramadık. Köylerden Antep’e giderken burada yollar birleşir tekrar ikiye ayrılırdı. Birisi garbiye Yukarı Beylerbeyi tarafına, diğeri ise kıbleye Güreniz Dağı’na giderdi. Atın Güreniz Dağı’na yöneldiğini fark ettik. Her yer düzlüktü. Yerler çakıl taşlıktı. Gece sessizliğinde atın nal sesleri rahat duyulabiliyordu.Artık at ta fazla kişnemiyordu.Koşmuyordu. Ancak çok üzüldüğünü belirten hırıltıları geliyordu ara sıra… Güreniz Yokuşu’nun yarısında Hacı Ömer Sarnıcı vardı. Bu sarnıcı dedem Büyük Hacı Ağa’nın dedesi Hacı Ömer hacca giderken hayrına yaptırmış.Bu sarnıç adını ondan almış. Hacı Ağa’mın atı sarnıçta pek oyalanmadı. Su içti mi bilmiyoruz. Biz sarnıca vardığımızda atın tepenin başına vardığını görebildik. Yavaş yavaş yürüyordu. Oralarda hiç ağaç yoktu. Sadece sarnıcın başında Bir dut ağacı vardı. Sarnıçta atlarımızdan indik. Onları suladık ve biraz Soluklandırdık (dinlendirdik). Biz de biraz soluklandık. At tepeyi aşmıştı. Artık takipten yana korkumuz yoktu. Tepenin öbür tarafı da çıplaktı ve aşağısı ise düz tarlaydı. Gece sesi iyi duyabiliyorduk. Zaten ay da vardı ve sabaha kadar da olacaktı. Devamı da gündüzdü… Biz yokuşu yürüyerek çıkmaya karar verdik. Hem böylece yürürken de olsa atlarımız biraz dinlenirdi. Bu yokuşun başında Antep göründü. Koşturmadan Antepe bir saat kadar bir yolumuz kalmıştı. Biz yokuşu inerken de atlara binmedik.Ağamın atının garbiye Antep’e değil de güneye yöneldiğini fark ettik. Burada da yol ikiye ayrılıyordu. Taşlıca (Urumevlek) köyünü geçince, Antep’i de geçmiş oluyorduk. Anladık ki bize Suriye yolu göründü. Nurgana’dan, Oğuzeli’nden geçip Zıramba’ya
vardığımızda, at kıbleden biraz şarka yöneldi. Artık hepimiz aşırı yorulmuştuk. Altı saattir yoldaydık. Daha Suriye sınırına iki-üç saat vardı. Kıbleye devam etseydik belki iki saatte varırdık. Ancak şarka yöneldiğimiz için yol bir saat kadar daha uzayacaktı. Artık olayı tamamen çözmüştük. Ne olduysa Suriye sınırında Alagöz tarafında olmuştu. Hacı Ağa’m da kesin ölmüştü. Kendisi de atı da çok yiğitti. Ölmeseydi atıyla köye ulaşırdı. Ya da atı onu ulaştırırdı. Zıramba’dan sonra, at yavaş yavaş hızlanmaya başladı. Sanki acısı tazeleniyordu. Sabah yaklaşmıştı.Tilsevet civarında güneş doğdu. Bir saatlik yolumuz kalmıştı. At acı acı hıhıhı hıhıhı diye sesler çıkararak, hafif dörtnala kaçmaya(koşmaya) başladı. Alagöz köyü Sınırlarına vardığımızda at iyice hızlanmaya başladı. Sanki menzile varmak İçin son gayretini sarf ediyordu. Ve bir an önce oraya
varması gerekiyordu. Hafif kişnemeye başlamıştı. Çok fazla bağırmıyordu. İlk can havlinden sonra hani insan biraz rahatlar ve biraz da dinlenir. Ondan sonra da tekrar duygulanır ve ağıtın şiddetini tekrar artırmaya başlar ya..O atınki de aynen öyleydi. Atın tepkilerinden artık menzile yaklaştığımızı anlıyorduk ve bizim de boğazımız içimiz deki korkudan, daha doğrusu duyacağımız haberden iyice kurumaya başlamıştı. Anlayacağın dilimiz damağımız iyice kurumuştu. Yüreğimiz gürp gürp atıyordu. Ortalık ilk güz günüydü. Güz ayıydı emme yaz günü gibiydi. Güneş daha doğar doğmaz kavuruyordu. Uykusuzduk. Susuzduk. At iyice hızlanmıştı. Aslına dönmüştü. Biz de hızlanıyorduk. Çok yorgun ve açtık, susuyorduk. Vurgun yemiş gibiydik, boğazımız düğümlenmişti, duyacağımız habere olan merakımız had safhaya çıkmıştı, susuyorduk. Atlarımızın ayaklarından kırmızı vahlenler (sürülmüş kırmızı toprak) savruluyordu.Yumuşak toprağı döven nalların, toprağın altındaki sert zemine vuruşunun derinden gelen seslerini bile duyuyorduk. Bazen fıstık, bazen zeytin ağaçlarının altından başımızı dallara çarpmamak için eğilerek geçiyorduk. Bazen de birbirimizden ayrılıyorduk. Aramıza ağaçlar giriyordu. Önümüze çıkan bağ
tiyeklerinin üstünden atlıyorduk. Önümüzdeki at arayı açıyordu. Başları yeşil, gövdeleri boz; fıstık ve zeytin ağaçlarının arasından, önümüzdeki Atın gara kuyruğunu, ak baldırlarını bi görüyor bi kaybediyorduk.
Asil at, olmuş (yetişmiş) fıstıklardan bir habbe (tane) bile düşürmezken, biz cumba(salkım) cumba fıstıklara çarpıyor, yerlere yağmur gibi indiriyorduk. Yerler kıpkırmızı oluyordu. Fakat bizim verdiğimiz bu zararları düşünecek halimiz yoktu. Neticede dibe düşen fıstık, mal sabine(sahibine) kalıyordu. Ağamın atı gözden Kaybolmuştu. Biz sınıra yaklaştıkça yutkunmamız da artıyordu.Tükürüğümüzü Yutamıyorduk. Gözlerimiz iyice dolmuştu. Patlamak üzereydik.Merakımızdan. Çatlamak üzereydik. Herkes dalmıştı ve sessizce yol alıyorduk. Atı göremiyorduk Korkumuz doruk noktasına çıkmıştı. Tam bu sırada, ağabeyini yitirmiş bir kardeşin Çığlığını andıran, bir çığlık duyduk atın kişnemesinde…Hahihihiiiii…Hahihihiiiii Biz son bir gayretle atlarımızı sıkıştırdık, içerideki aşık
kemiklerimizi atların Karınlarına vurmaya başladık. Birden fıstık ve zeytin tarlalarının içinden sıyrılıp Çıkmıştık. İlerimizde iki boş,ağaçsız tarla vardı. Atın çıldırmış gibi koştuğunu görüyorduk. Onun o halini görmek bile yüreğimizi hoplatmaya, tüylerimizi diken diken Etmeye yetmişte artmıştı bile. Felaket kesindi.Atın
yöneldiği yerin ilerisine Baktığımızda fazlaca kalabalık olmayan insanları gördük. Durmuşlar bize bakıyorlardı. Demek ki atın kişnemesi onları da ürpertmiş. Atın arka ayaklarından savrulan topraklar, sırtına kadar savruluyordu. Sanki beyaz bir zemin üzerine iki kırmızı şerit çekiliyordu. Bunlar siliniyordu tekrar çekiliyordu.
Siliniyor tekrar çekiliyordu.Sadece ortadaki siyah şerit (atın kuyruğu) sabit kalıyordu. Artık nerdeyse atı, ağamdan çok Düşünür olduk. Suriye sınırının hemen bu tarafındaydık. At insanların yanına ulaştığında at yine çığlık atmaya başladı.…hahihihiiiii ,hahihihiiiii, hahihihiiiiii…. Kalabalığın etrafında bir dolandı. Asıl felaketi o zaman fark etti. Dün Vurulup yere düştüğünde, başını kokladığını, halini yokladığı, geri Dönmek üzere orada bıraktığı sahibi yoktu orada. Yoktu ortada… Kalabalığın üç metre kadar garbi tarafına geçti. Bir haykırışı vardı ki, Diller bunu anlatamaz. Yönünü
Suriye’ye döndü. Haykırış sesiyle birlikte Ön ayakları da yerden yükseliyordu. Üç kere üç defa daha
uzun uzun bütün gücüyle haykırdı. Bu ses ki, Barak Ovası’ndan taştı, Suriye sınırını aştı. Öylesine isyankar, öylesine öfkeli ve öylesine acılı idi ki…Öyle bir Duruşu vardı ki, Barak Ovası’nın güneyinde düz bir tarlanın ortasında beyaz bir heykel gibi duruyordu. Arka ayakları üzerine yükseldikçe, yükselmişti. Sağ ön ayağı tam olarak başını hizasındaydı. Sadece bileği hafiften Bükülüydü. Sol ayağı da bundan
farklı sayılmazdı. Tam bu sırada biz de Gelmiştik insanların yanına. Atın bu haline herkes göz bebekleri
yerlerinden fırlarcasına bakıyorlardı. Herkes ata bakıyordu. Biz bile selam Vermeyi unutmuştuk. Onlar da bizden çok ata bakıyorlardı satan (zaten)..At Önce haykırmayı bıraktı. Ön ayaklarını yere indirdi. Bizim de yetişmemizle acısı tekrar tazelendi. Sağ ön ayağıyla toprağı eşelemeye başladı. Kafasını yere dikiyordu. Sanki kendisini suçluyordu.Onu aparamadım,ölümden koparamadım diyordu sanki.. Bir taraftan da Acı acı ağlıyordu. Hıhıhııı…Hıhıhııı…Hıhıhııı…At sakinleşince ancak Kendimize gelebildik. Hoş beş ettik. Satan(zaten) manzarayı gördük. Hacı Ağam, o yiğit ağam artık toprağın altındaydı. Birer Fatiha okuduk. Sağ olsun Alagöz’ün Ağa’sı Şaban Ağa
ilgilenmiş, rahmetli onun da arkadaşıymış. Hava sıcak, güz günüdür ceset kokmasın diye bizim gelmemizi beklememiş.Zaten haber alıp almadığımız ya da ne zaman geleceğimizi de biledediği için böyle yapmış. Hem bu cenaze benim de cenazem diye Düşünmüş. Hatırasını yaşatmak için de“ben kardeşimi vurulduğu yere koyarım” demiş. At bu arada inlemeye devam ediyordu. Doğrusunu söylemek gerekirse atın üzüntüsü hepimizden üstündü. Bir hayvanın insanların nerdeyse tamamına taş çıkartırcasına böylesine vefası ve sadakati bizi imrendiriyordu. Onun kadar üzülemediğimiz için kendimizden utanıyorduk. Hayranlık kelimesi bile az kalırdı. Doğrusu onun yiğitliği ağamın yiğitliğini geçmişti. Mezara son Topraklar atılmıştı zaten. Üçer-beşer kürekte biz attık.Son birer Dua daha okuduk. Sonra atın inlemesinin arttığını fark ettik. Kafasını kaldırıp indiriyor, sağa sola sallıyordu. Kafası omuz Hizasından aşağıda, ileriye doğru dik dik baktığını gördük. Boşluğa Bakıyordu, boş bakıyordu. Sonra aklına bir şey gelmiş gibi kafasını Omuz hizasına kadar kaldırdı. Suriye tarafına bakıyordu. Geriye Doğru gerildi. Sağ ön ayağıyla iki kez yeri eşeledi. Görülecek bir hesabı Varmış gibi, derin derin soludu. Sol ön ayağını yere sanki perçinlemişti.Hepimiz nefesimizi tutmuş ona bakıyorduk. O da bunu fark etmiş gibi bir an sola dündü ve manalı baktı bize. Tekrar karşısına baktı. Sanki artık ne yapacağına karar vermişti. Son bir kez düşünüyordu veya gücünü topluyordu. Birden
hepimizin ödümüz koparcasına irkilmemize sebep oldu. Haykırma, bağırma, ağlama, öfke ve nara karışık bir kişnemeyle ortalığı birbirine kattı. Barak Ovası bir kez daha inledi. Barak, Barak olalı böyle ağlayan ata rastlamamıştır. Sınır ötesi onu dinledi. İleri bir fırlayışı vardı ki… Hızlı,öfkeli ve dikkatliydi. Adımlarını attığı yeri seçiyordu. Çünkü öyle eğitilmişti. Her taraf mayın döşeliydi. Oralardan kim bilir kaç kez geçmişti. Artık yolu iyice öğrenmişti. Mayın Tarlasını bitirdi. Tel örgülerin uygun yerinden atladı. Suririye tarafındaydı Artık. O tarafta ne mayın, ne tel örgü, ne de asker vardı. Onlar sınırı Türkiye’ye emanet etmişlerdi. Dost oldukları için değil. Nasıl olsa onlar bekliyor diye düşündükleri ve rahatlarına düşkün oldukları için… Sınırın öbür tarafında, yeşil zeytin ağaçlarının arsında, küçülen ve sonra yok olan beyaz bir noktaya bakmış, dalmış
kalmıştık.Nice (nice vakit) sonra kendimize geldik ve birbirimize baktık ve içimizi çektik.Acaba ne yapmak istiyordu. Veya ne yapacaktı.Varacaktı bu ticareti yapan insanın karşısına, şaha kalkacaktı, pis insan senin gibilerin üç kuruşluk çıkarı için bunlar oluyor diyecekti ve sağ ayağıyla suratına bir tane vuracaktı. Asil bir at olarak, onu eşek cennetine mi yollayacaktı. Öfkesini ondan mı alacaktı. Sonra gidecekti eski sahibinin yanına ona kara haberi verecekti, acısını onunla mı paylaşacaktı. İyi dost olduklarından yeni sahibine o hediye etmemiş miydi kendisini.Sana döndüm diyecekti eski sahibine.Ben herkesi dost seçemem diyecekti kim bilir… Belki de son sahibinin kara haberini, onun Suriye topraklarındaki bütün dostlarına dolaşıp haber verecekti. Sonra da vuracaktı dağlara kendini. Acısını dağlara,taşlara, yerdeki ağaçlara, havadaki kuşlara anlatacaktı belki de… Oldukça dalmıştık. Şaban Ağa’nın “buyurun ağalar köye gidelim” diye seslenmesiyle kendimize geldik. Alagöz bulunduğumuz yerden çağırsak duyulacak kadar şarktaydı (doğudaydı). Yavaş yavaş köye vardık. Sağ olsun Şaban Ağa, atlarımızı sulattı, yemletti ve bizi de yemekledi. Şaban Ağa olayı anlatmaya başladı. - “ Suriye’de işlerini bitirdikten sonra, gafile başı olan Hacı Ağam başta olmak üzere, Tilkerli’yle bizim köy arasında, tel örgüleri ve mayınlı tarlayı geçmişler. Tam artık düze geldik, bu seferi de atlattık derken, bir kurşun sesi duyulmuş ve Kafileden biri vurularak atından düşmüş. Adam da Hacı Ağam beni bırakma diye inlemeye başlamış. Bunu duyan Hacı Ağa diğerlerine siz kaçın başınızın çaresine bakın demiş. Güçlü olduğu için de arkadaşını kucakladığı gibi, atına geri bindirmiş, tutun ve sür diye tembih etmiş. Kendisi de atına tam atlamışken kurşunu yemiş ve yere gırmızı torpağın üstüne güürp diye düşmüş! Gün ağarıncaya kadar da düştüğü yerde kalmış. Hacı Ağa’nın atı da, yaralı sahibinin etrafında iki üç kez kişneyerek dönmüş ve koşmaya başlamış. Gün ağardığındaysa pusu kuran cendermeler ölünün başucuna gelmişler. Köye de haber vermişler. Tetiği çeken jandarma ceseti görünce, ellerim kırılsaydı böyle bir adama kurşun sıkamasaydım diye başına vurmaya başlamış. Birlik komutanı da jandarmaya küfürler savurmuş. Böyle babayiğit adama kıyılır mıydı diye bağırmış durmuş.” Sonra cendermeler bize haber verdiler. Köylüye ve bana Cesedi tanıyıp tanımadağımızı sordular. Ben tanıyorum , siz tutanağınızı tutun cenazeyi ben kaldırırım dedim.. İçim kan ağlayarak cenazeyi kaldırdım. Sonrasına da siz yetiştiniz zaten dedi.
Atlarımız da biz de biraz dinlenmiştik. Öğleye doğru birimizi haberci olarak bizim köye geri yolladık. Şaban Ağa da bizi üç gün misafir etti. Sonra da helalleştik, vedalaştık ve geri döndük.
Emmim Deli Memed, bir nefes aldıktan sonra devam etti. - Benim Hacı Ağam böyle mert bir adamdı. Vurulan adam önce ondan yardım istemiş. Ağam da onu bırakmamış. Halbuki böyle bir durumda kaç kaç başlar. Sözleşmeye ve usule göre, mümkün olduğunca herkes kendini kurtarmaya çabalar. Her seferden önce tembih öyle yapılırdı. Ağam durmasaydı, kimse onu arkadaşını bıraktı diye suçlayamazdı.Ancak o gene de bırakamamış, arkadaşını kurtarmış, fakat kendisi ölmüş. Hayatında hiç kimseyi de satmamıştı. Ölürken de satmadığı gibi, hazır kurtulmuşken kendini, arkadaşı için feda etmiş. İşte yol arkadaşı yoldaş diye Hacı Ağam gibilerine denir. Bugün böyle adam her bin kişiden bir tane dahi bulunur mu? Barak taraflarında adına ağıt yakıldığı da söylendi. Fakat sözlerini bizlerden kimse bilmiyor. Unutuldu gitti haralda (her halde, galiba).
Emmim Deli Memed sözünü bitirdiğinde dakikalarca sessiz kaldık. Doğrusu ikimiz de bu olaydan çok etkilenmiştik. Daha doğrusu ben daha çok etkilenmiştim. Onunki ise tazelenmişti. Bir süre daha ikimiz de, başımız önümüzde, kendi fıstık tarlasının içindeki büyük ve koyu gölgeli zeytin ağacının dibinde elimizdeki çöplerle toprağı kazmaya devam ettik. Epey bir sessizlikten sonra Emmim Deli Memed devam etti.
- Kurt ölünce ortalık çakallara kaldı. Dişlerini göstermeye ve sırtarmaya başladılar. Atın üzerinden indirdiğimiz tütün ve kağıt,harallarını Mustafa Ağam ( Mustafa Kiya ; Mustafa Çağlar) ile ikimiz; Mahmatlı’nın yanındaki Karacaoğlan Höbürü’nün ( Adını ünlü halk ozanı Karacaoğlan’ndan aldığı rivayet edilen kara ve büyük taşlardan oluşan doğal yığın) bir tarafında bir oyumun (çalı oymağı) içine koymuştuk. Hacı Ağa’mdan it gibi korkanlar, o ölünce başlarını kaldırmışlardı. Dert tutasıcalar bizi şikayet etmişler. Cendermeler geldi, biz de tütünün , kağıdın yerini gösterdik. Bunun üzerine Mustafa Ağam ve ben hapise düştük. Memik Ağa’m da ( Memik Kiya ; Memik Çağlar ) yıllarca; hem dört ailenin yükünü sırtlandı, hem de dosta, düşmana karşı dik durarak durumu idare etti.
( Derleme ; Nafi Çağlar MAHMATLI ; Batur Nafiz TANÇAĞLAR )

www.nafiztancaglar.com BATUR’dan / Nafi ÇAĞLAR’dan Hikayeler

* KÜÇÜK HACI AĞA / KÜÇÜK HACI KİYA ; Gaziantep Şehitkamil İlçesi Karayusuflu köyünden Mahmatlı / Hacı Ömerli Oymağı’ndan Büyük Hacı Ağalar Obası’ndan Şehit Hasan Ağa’nın oğludur. Hikayede anlatıldığı üzere 1934’te Suriye sınırında jandarmalar tafaından vurulmuştur.
AÇIKLAMA ; Alagöz köyü ; Gaziantep Barak/Karkamış ilçesinin Suriye sınırındaki köyüdür. Gaziantep il merkezine göre 70 km. güneydoğudadır. Karayusuflu Köyü ise ; Gaziantep Şehitkamil ilçesinin Pazarcık (K.Maraş) sınırındaki köyüdür. Gaziantep il merkezine göre 50 km. kuzeydedir. Kır at ; Alagöz köyünden iki haral (büyük çuval) ile yüklü olarak , Alagöz’den Karayusuflu’ya kadar olan 120 km.lik yolu almış ve yükü indirildikten sonra, arkasına insanları takarak,aynı yolu hiç durmadan geri gitmiştir.Yaşanmış hikayedir.
Yorumlar - Yorum Yaz
Ziyaret Bilgileri
Aktif Ziyaretçi1
Bugün Toplam34
Toplam Ziyaret301129
Anket
Sitemizde en çok etkilendiğiniz bölüm / yer neresidir ?
Döviz Bilgileri
AlışSatış
Dolar32.222232.3513
Euro35.110935.2516
Hava Durumu
Saat
KIZIL BAYRAK SİYAH SANCAK

KIZIL BAYRAK        

  SİYAH SANCAK


Son kurultayın adı “Turan” olacak…
Başımızın üstünde Kur’an olacak…
Tarihin sahibi bu Türkler, yeniden,
Şu yeryüzünde; nizamı kuran olacak…

Türklük’ündür; ay ve yıldızlı al bayrak,
İslamlığındır; o yeşil-siyah sancak.
İkisinde cihana hakim kılacak,
Turan soylu Türkler olabilir ancak…



4 Ocak 2010 - K.Sinan/Bahçelievler/İst.


Batur Nafiz TANÇAĞLAR
" Nafi Çağlar Budunlu "

CloudFlare
TÜRK'ÜN DURUŞU

TÜRK’ÜN DURUŞU

Türk’ün çokberk olur yumruk vuruşu,
İşte böyle olur Türk'ün duruşu…
Ağır olur kalkışı, oturuşu,
İşte böyle olur Türk’ün duruşu…

Düzenbaz tilkiler, hep ürkek olur,
Dalkavuk çakallar, hep korkak olur,
Türk’ümü sorarsan hep erkek olur,
İşte böyle olur Türk’ün duruşu…

Karşısındakinin kimliğine bakmaz,
Kimsenin gücü, makamını takmaz,
İnandığı kutlu yoldan hiç çıkmaz,
İşte böyle olur Türk’ün duruşu…

Onlar için bilgedir ak sakallı,
Gönüller engin, tavırlar akıllı,
Bilirler, bu yol; dikenli, çakıllı,
İşte böyle olur Türk’ün duruşu…

Sayarlar, teyzeleri, halaları,
Severler, yavruları, balaları,
Geçerler, surları, kalaları,
İşte böyle olur Türk’ün duruşu…

Satmazlar, emmileri, dayıları,
Korurlar, Oğuzlar’ı, Kayılar’ı,
Korkmazlar, az olsa da sayıları,
İşte böyle olur  Türk’ün duruşu…

Üleşirler önlerindeki aşı,
Yolda koymazlar, koldaş*ı, yoldaşı,
Din-budun uğruna verirler başı,
İşte böyle olur Bozkurt duruşu…

Türklük’ün hası, esası mert olur,
Milletinin derdi, o’na dert olur,
Konu vatan ise, tavrı sert olur,
İşte böyle olur Türk’ün duruşu…

Türk der isen o’nun hası Nafi’dir,
Tam Türk’tür o, katışıksız, safidir,
Erkek görmek istersen, o kafidir,
İşte böyle olur Türk’ün duruşu…
 

Batur Nafiz TANÇAĞLAR
” Nafi Çağlar Budunlu “

17 Mayıs 2008-K.Sinan
Bahçelievler/ İstanbul
 

* Koldaş ; Kollanılan kişi, arkadaş.

ŞEHİT HASAN AĞA'M

ŞEHİT HASAN AĞA'M


Sefer emri ile düştü yollara,
Neçe yerden geçti, gitti çöllere,
Yedi gavur leşi baştan aştı da,,
Hasret kaldı, yardım eden ellere…

Hasan Ağa’m son nefeste yekindi,
Dediler ki, vakitlerden ikindi,
Yatıyordu, susuz yerde, yiğidim,
Çırpındı da son bir defa silkindi…

Nafi der ki; şad olasın Hasan Ağa,
Ne miraslar bıraktınız bu çağa,
Siz Yemen’de, canlarınız verdiniz,
Ulaşamaz gavur bu Karadağ’a…

Ağam, öz ağam, benim Hasan Ağa’m,
Varıp Yemen İli’ni basan ağam…

Ağam, öz ağam, benim Hasan Ağa’m,
Buralardan olmasın tasan ağam...

23 Ekim 2011 Pazar - 01:33
K.Sinan/Bahçelievler/İST.


Şehit Hasan Ağa; Dedem olup, Yemen şehididir.
TÜRKÇE'Nİ

TÜRKÇE’Nİ

- 1 -

Türkçe’ni, Türk’üm,Türkçe’ni…
Uçmağa giden Türkçe’ni…
Turan İli’nin Türkleri,
Ko aparsın o Türkçe’ni…

24 Ocak 2008 - Bakırköy / İst.

- 2 -

Türkçe’ni, Türk’üm Türkçe’ni…
Çıkmaza giden Türkçe’ni…
Türkler terk eder Türkçe’ni,
Ne yaparsın o Türkçe’ni…

20 Mayıs 2008 - Bahçelievler/İst.

ÇUHURDA TÜRKMENEM
ÇUHURDA TÜRKMEN’EM

Binlerce yıldır; Samarra, Ur’da Türkmen’em.
Alemde çoh yerde, orda, burda Türkmen’em.
Neçe dövletler gurdugum öz vetanımda,
Düşmüşem a dostlar, çuhurda Türkmen’em…

Gışlar olanda , sagukta , garda Türkmen’em.
Bir derbent, bir çuhurda, darda Türkmen’em.
Kimi gelir vurur, kimi istemez sürer,
Men bilmiyrem ki a dostlar, harda Türkmen’em…

Mene, bend olmuş gal’alar, surda Türkmen’em.
Ne şekil sahap olag bu yurda Türkmen’em.
Dara düştügümüz vahıtlarda yol veren,
Bir selam varanda öncü kurda, Türkmen’em…


www.nafiztancaglar.com


Batur Nafiz TANÇAĞLAR
Nafi Çağlar Budunlu
14 Mart 2011 Pt. 17:17
K.Sinan/Bahçelievler/İst.
Bize Antepli Derler

BİZE ANTEPLİ DERLER

Barak uzun havası,
Leziz Kilis tavası,
İşte kültür yuvası,

Bize Antepli derler,
Burda düşmanı yerler…

Geniş Barak ovası,
Yiğitlerin yuvası,
Budur Antep liva*sı,

Bize Antepli derler,
Burda düşmanı yerler…

Düşmanın en arsızı,
Artık gelmez Fransız’ı,
Yürekler görmez sızı,

Bize Antepli derler,
Burda düşmanı yerler…

Kuzeyde Karadağ’ı,
Kale gibi Türk Dağı,
Kükreyen gençlik çağı,

Bize Antepli derler,
Burda düşmanı yerler…

Doğuda Fırat nehri,
Gözeldir, Sof’tan seyri,
Ezelden Türk’ün şehri,

30 Mart 2011 Ç.19:27
Bağcılar / İstanbul


Bize Antepli derler,
Burda düşmanı yerler…

Antep etrafı dağlar,
Dağlarda güzel bağlar,
Böyle der Nafi Çağlar,

Bize Antepli derler,
Burda düşmanı yerler…

Bize Antepli derler,
Burda düşmanı yerler…



’Batur Nafiz Tançağlar’
Nafi Çağlar Hacıömerli
12 Mayıs 2008-K.Sinan
Bahçelievler/ İstanbul


* Liva ; Osmanlı Döneminde sancak, il, şehir .

Garadağ Gözeli

GARADAĞ GÖZELİ

Merzimen Çayı* durgun akar.
Bir ucu da Fırat’a çıkar.
Garadağ’da bir gözel gördüm,
Bakışları sineler yakar…

Garadağ’ın üstü yayladır.
Sorun halin, acep hayledir.
Bir duruşu adam öldürür.
Bu Yörük gızları böyledir…

Garadağ** dibi Yavuzeli.
Bu dilber beni etti deli.
Ya almalı ya da gitmeli,
Söyleyin dostlar ne etmeli? ..



Batur Nafiz TANÇAĞLAR
’Nafi Çağlar Mahmatlı’
22 Mart 2011 Salı 01:22
K.Sinan/Bahçelievler/İst.


* Merzimen Çayı ; Gaziantep Yavuzeli ilçesinde bir çay adı.
** Garadağ ; Fırat Nehri’nden Yavuzeli-Araban arasından batıya doğru uzanan
dağın adı.